Malaglag man mga bituin, makakaasa ka sa'kin.
At 1:55 PM on
Monday, October 23, 2006
Kakapost ko lang ng blog ko about the great feeling of being blessed but then again eto na naman.
First of all, KAGABI, pagkadating na pagkadting ko sa bahay natanggap ko yung balita. It was one of those that I was praying during the Days. But then when it was already in granted. I was stucked. I couldn’t help but think.
Pa’no na sila? Di ko kayang….
Pa’no ko sasabihin?
Makakaya ko bang…
Then I remembered the song Kaibigan sa days… I couldn’t help but have this sad feeling.
“Ika'y aking kaibigan.
Kay raming pinagsamahan.
Ngayon ako'y kailangan,
Paano kitang iiwan? “
It really made me feel crazy thinking about it.” What if’s” are all that keep on coming unto me.
And the second one, just 30 minutes ago, I read a blog of my friend and saying all the words bout me through his blog which made my ego go jumping low.
“parepareho tayong may problema, parepareho tayong pressured, pero sana magset ng priorities. nakapaglaan ka ng oras para sa overnight tas yan hindi mo nagawa? ano gusto mo? lagi kang suyuin?hindi lang ikaw ang may deadline ng saturday.
ung powerpoint natin sa Saint, pinabago ko lahat, pinabago ko ang saint. nagovernight din xa.pero naipasa nya sakin on time.
partida na un!xe xa walang outline na sinulat ko, wala xang kokopyahang libro, e ang trabaho mo na nga lang e itayp, tas sasabihin mo mahaba!!??, pfft!, im sick of this!, sana we can all be professionals!, sana we can all sequester our personal issues from our businesses”
I felt like I was stabbed at the back. Hindi eto ang same words na sinabi niya saken nung nag-usap kami sa ym. Ang lumalabas naman ako ang may kasalanan. Well, I admit na may fault ako because of telling na mahaba ang itatype ko. Masama bang sabihin ang totoo? Sabi ko na nga ba at lalabas din yung issue na pag-overnight ko.
To make things clear, nung moment na nag-way kami that time, ay dahil sa pinapagawa niya sa ethics. I made myself clear that I would do my job. WHILE I WAS DOING MY TYPING MOMENT, message siya ng message sa YM ko. Syempre, hindi ako makapgreply. Nag-isip na pala siya ng maraming bagay like I am NAGREREKLAMO ABOUT THE TYPING THINGY na inassign sa akin. So he sent a message to Santi telling me that “pakisabi kay Jen kung ayaw niyang gawin yung pinapagawa ko wag na lang niyang gawin!”
So…
Sinong hindi magrereact di’ba?
Kaya eto ang nasabi ko
“hoy~! sobra ka na ha!! ginagwa ko na nga tong pinapagawa mo saken e!!! pasensya kung hindi ko binabasa yung mga ym mo!! kasi nga mahaba haba pa tong ginagwa ko!! and hindi ako nagrereklamo! as a meber of the group this is my responsibility! and please wag kang mag inarte na kung ayaw ko sa pimapagawa mo wag kong gagawin!! PAREHO LANG TAYONG BUSY at maraming ginagwa! ako nga may problema pa sa lola ko e! kaya please kung mangangaway ka pwede sa araw na may laban ako sayo!! dont worry i'll read the ethics that you send to me. SORRY HA.”
And I know dapat hindi ko na pinatulan yung init ng ulo niya. Pero sobra na kasi siya e. Sobrang bossy niya pagdating sa akin. Parang hindi siya takot saktan ako sa mga salita niya. Being a friend,nasasaktan ako.
Sabi ko naman sakanya ngayon ngayon lang, bakit sa blog niya isusulat yung gusto niyang sabihin saken kung kaya naman niyang sabihin sa akin yun. Kalian ba siya nagsalita ng harapan about any of hatred? And kelan siya nagsorry ng harapaN?
Always sa text. Always sa YM.
Sana he posted that blog KUNG HINDI KO NAGAWA YUNG TRABAHO KO ON TIME and KUNG HINDI NAMEN NA-PRESENT YUNG POWERPOINT NA GINAWA KO ON TIME. Naiinis lang ako kasi late na nung nabasa ko yung blog. One month ago na yun. Sana marahil marami ng nakabasa nun.
And defenseless ako.
I’m sorry kung nag-post din ako. Yung ego ko kasi medyo tumalon na naman e.
PS.
While I was typing this, I felt hatred and “inis”. At lahat ng mga negative things na nagawa niya sakin naalala ko… tulad nung sinabihan niya ako ng mga same level ng hurtful words before pa yun. Pero pag naalala ko na siya rin ang taong nagbigay daan para makilala ko si Kuya Jess…
It made me realized that I love that friend so much. No friend is perfect. They could hurt us a lot of times. But they could love us a lot more.
Wala na yun. Kalimutan na natin yun. Past na e. One month ago na nga diba? Hayaan mo lang magdrama yung other side of me. Makulet kasi yung c other-side-of-me. At least nalaman mo yung naramdaman ko diba?
Let’s forget about hatred. Kaibigan kita. Saying kasi yung natitirang time para magkasama e.
Kingkong, salamat. Salamat sa pagbagsak kasama ko sa skating rink, salamat sa surprise na ginawa niyo nung birthday ko lalo na sa cake na masarap, salamat sa moments na pinatawa mo ako. I won’t let ETHICs-kutis-quilatan make me forget all of those.
Chalamats!
Peace. Love,
bEbAng
